ÇİŞİMİZ TUVALETTE :D

Bu günlerde uğraştığımız tek şey bu.Pazartesi günü üçüncü haftaya girecek olan tuvalet eğitim sürecimiz tam gaz devam ediyor.Bu işteki  en önemli noktayı artık anladım.''SABIR''. Yerde gördüğüm görüp görebileceğim minik su birikintilerine,küçük fındık tanelerine alışmaya başladım..Önceleri çok kasıyordum ama çocuksuz hayatımıza çocuğun girdiği zaman tüm uğraşların bir bir arttığı gibi,bu da bir iş olarak eklendi omuzlarıma ve bunada alıştım.Biz oturağımızı alalı çok oluyor Rüzgar Çınar işaretleri çoktan vermişti fakat en önemlisi tam 2 yıl geceleri felaket uykusuz bir bebekle geçiren ben tekrar buna hazır değildim.Gece çişine kaldırmak tekrar uyutmak,dışarı çıkışların kısıtlanması ve sabır gösterme sürecim vss buna uygun olmadığını düşünüp erteledim.Çünkü bence çocuktan çok anneninde bu sürece hazır olması gerekiyor.Neyse oturak alındı ve uzunca bir süre bu oturak senin kimse oturamaz bak ne kadar güzel gibi motivasyonlar gazlarla geçti.Oyuncaklarının arasında beziyle sürekli üzerine oturup kalktığı bir oturaktan ibaretti önceleri.Sonra ben kendimde bulduğum güçle başladım bezi bir seferde attım.Ne gece ne gündüz bez bağlamadık.Ayrıca gün içindede külotsuz gezdirdim.Tabi eve bir kedi almışım gibi elimde bez çamaşır suyu sürekli sil parlat yorgunu oldum.Çok şükürki gece 1 kez çişe kaldırma ve gündüzleri tamamen çişini söyleyen bir çocuğa ulaşmak çok sürmedi.Yalnız kaka yaparken  ağlamak tutmak ayağı yanık tavuk gibi dolaşmak gibi huylardan geçemedik.Sanırım kaka için hala zamana ihtiyacı var Rüzgar Çınar'ın.Ve en önemlisi geceleri onu uyandırdığımda o mahmur haller o uykulu bakışlar,annemin beni geceleri kaldırdığı zamanları o uykudan uyanmanın zorluğunu anımsatıyor.Duygulanıyorum çünkü bende onunla büyüyorum :_)