AKLIMIN İPLERİ

Yazımın başlığını aklımın ipleri koydum..Çünkü aklımın iplerini salmış gibiyim.Her şey öyle sadeki..Hayat sade,ben sade..Aslında hayatımın hareketi bitti.Zeytin gözlüm,kırpığım yanımda değil.Bloğum bana küsmüş bir kez gir sayfana bak ne olur diyip duruyor.Zaten sadece ben değil herkes bloğumu yalnız bırakıyor..Sonsuz bir bekleyiş gibi sevgilime kavuşmayı bekliyorum.

Çok değil 1 hafta önce yanına gittim,nasıl da güzel asker olmuştu.Ama şaka gibi ben onu hep tatildeymiş gibi hayal etmiştim.Yakında gelecek iş seyahatinde diye kendimi kandırmıştım.Öyle değil işte..

Okulda da heykelimi bitirdim sayılır.Yakında burada paylaşacağım gözlerimden bakan çocuğu..Sevgilimin büstünüde evime getirdim sonunda..Hergün ona bakıyorum günaydınlar sevgilimmmmmmmm diye onu öpüyorumm..Ve şunu düşünüyorum.İyi ki bu yoldayım.İyiki bu sanatın içindeyim.Duygularımı dışa vurabilmemin başka hiçbir yolu olamazdı.Kendimi ifade edebilme çabamı başka şekilde anlatamazdım.Ki bu şekilde bile anlatabildiğimi düşünmüyorum.Malesefki çok az insanla aynı dili konuşabiliyoruz.Çok az insan benim ruhumdaki derinliklere sahip..Çok az insan dost.Ya da çok az insan gerçekten İNSAN.En doğru kelime şu:Çok az insan,insan olmasının değil,içindeki ruhun farkında...Ruhumuzu geliştirmek çok ayrı uçsuz bucaksız bir alan.Herkesin bu inceliğin farkında olmaması yazık ve üzülünesi bir durum..
Kimse derdim değil,ben kimsenin derdi değilim.Kimse değil ben önemliyim.Ve ben kimse değilim..
(Aklımın iplerini saldım ama makaraya geri sardığımı unutmayalım..)