Odamda oturmuş,kuzenime yapacağım resme başlamıştım.Tam o sırada dışarıdan gelen(ülkemizin alışkanlığı)asker uğurlama sesleri dikkatimi çekti.Küçük balkonuma çıktım.İçim acıyla doldu.Sevgilim de böyle mi gidecekti?İkimizde hiçbir zaman böyle bir uğurlama istemedik..Sessiz olmalıydı herşey ve ben içimde acımla kavrulmalıydım o giderken.Bir an o günü düşündüm,sevgilimin gideceği günü..Ne kadar da az kalmış öyle değil mi dedim kendi kendime ve önümdeki resmi kaldırdım hırsla yeni bir tuval koydum önüme bir yandan ağlıyorum,bir yandan içimi kusuyordum tuvale.., AMA,
Böyle mi olacaktı gidişin? Bu kadar çaresiz mi kalacaktım..Dışımdan bakıldığında renkli ama içi karışık mı olacakatım böyle.
Tüm öfkemi aldım bu resimle..
Sonra çevirdim arkasını tuvalin ve sana döndüm yüzümü şunları yazdım:
'Bu gidişinin resmidir sevgilim,
İçimde böyle hırçın olacak gidişin.
Bu gün 5Ekim 2007 ve senin olmadan ölmek istemiyorum..
Parmaklarım küflenmeden al beni,
Geleceksin biliyorum,bu tabloyu evimize asacağız.
Geldiğinde büyümenin kavramını anlamış olacağım.
Ve geldiğinde; noktalar birleşip,çizgiyi oluşturacaklar..
Bizi!..'
Kimsenin sevdiğiyle küçücük bir adım kadar bile ayrı düşmemesi dileğiyle...
4 yorum:
işte sanat diye ben buna derim,içinde anlatılmak istenen duyguları anlamamak mümkün değil,çok iyi işlenmiş bir tema tebrik ederim
Yorumunuz için çok teşekkür ederim.
8 - 9 sene öncesini hatırladım da o zamanlarda güzel yazardın ama bu şimdi çok daha güzel olmuş. yürekten tebrik ederim ve seni tekrar bulmaz çok güzel. Snm Dryyl
Sinemcim cnm arkadaşım seni yeniden bulduğuma bende çok sevindim.Düşüncelerin benim için çok değerli teşekkür ederim yorumunada.Okuyunca çok sevindimm..
Yorum Gönder